Outdoorcoaching

Outdoorcoaching: De omgeving als tweede coach.

Waarin verschilt outdoor coaching van andere vormen van coaching? Het gebruik van de omgeving als derde aanwezige element is typerend voor outdoor LifeCoaching en maakt de inzet van speciale outdoor werkvormen belangrijk. In het woord omgeving zit de essentie van outdoor coaching: alles om je heen is bruikbaar en geeft voortdurend inzicht en inspiratie. Deze omgeving is feitelijk de natuur, want alles is natuur, ook de bewoonde wereld. De omgeving is een spiegel van het innerlijk, dus alles om je heen draagt bij aan het proces van coaching: mensen, dieren, planten, bomen, bloemen, paden, straten, huizen, winkels, paleizen, auto’s, teksten op borden of vrachtwagens enzovoorts. De omgeving laat zich tijdens outdoor sessies vanzelf op een symbolische manier kenbaar maken. Er zijn talloze manieren om de verbinding tussen de omgeving en de coachee tot stand te brengen. Tijdens outdoor coaching wordt de symboliek van de omgeving voortdurend bij het coachingsproces betrokken. De omgeving wordt daarbij als een soort ‘tweede coach’ beschouwd.

CCO staat voor Coach, Cliënt & Omgeving. De CCO-driehoek geeft precies aan hoe outdoor LifeCoaching werkt. Tijdens indoor coaching is er voornamelijk een interactie tussen de coach en de cliënt (of coachee). Dat is al heel verrijkend voor de cliënt, omdat de coach door zijn vragen en interventies tot diepere niveaus van de innerlijke wereld van de cliënt doordringt. Tijdens Outdoor LifeCoaching ga je naar buiten om ook de omgeving bij het coachen te betrekken. Daardoor worden zowel de cliënt als de coach extra geïnspireerd. Tevens kunnen de coach en cliënt objecten uit de omgeving gebruiken voor creatieve activiteiten zoals rituelen en stillevens.
Je gebruikt alles in de omgeving als metaforen die de onderwerpen van het coachingsproces symbolisch illustreren, verruimen en verdiepen. Je kunt een boom bijvoorbeeld gebruiken als metafoor voor iemands persoonlijkheid of een landschap voor de structuur van een organisatie. Paden en wegen kun je zien als metaforen voor loopbaan- of levenspaden en dieren kun je gebruiken als inspiratiebron voor kracht, levendigheid of speelsheid. Ook kun je creatieve werkvormen en rituelen doen met objecten uit de omgeving die psychologische processen in gang zetten.
Door regelmatig tijdens de sessie te wandelen, breng je variatie in het gesprek omdat je steeds in een andere omgeving komt. Het wandelen is ook belangrijk om het lichaam in beweging te brengen, waardoor ook de gedachten, gevoelens en energie in beweging komen en de hersenen geprikkeld worden.

Bron: http://www.atma.nl/outdoor-life-coaching-alles-leeft

Coaching vs therapie

Coaching vs Therapie

Ik ken een aantal mensen die een opleiding tot therapeut aan het doen zijn, of hebben gedaan. En dat levert soms de interessante discussie op over wat mag een coach niet doen, wat een therapeut wél mag. Wanneer ga je naar een coach, en wanneer naar een therapeut. Wanneer moet de coach iemand doorsturen naar een therapeut. Waar ligt de grens tussen coaching en therapie*?

In sommige gevallen is het meer dan duidelijk wanneer je een therapeut, psycholoog of zelfs psychiater nodig hebt, maar er is ook een groot grijs gebied waarin dat minder duidelijk is. Dan blijkt bijvoorbeeld in de loop van de coachingssessies dat een probleem heel diep geworteld is, en er dus ook dieper naar binnen moet worden gereikt om de kern van het probleem te vinden en het er over te hebben. Bij aanvang van opstarten van een serie sessies is namelijk nog niet altijd duidelijk hoe diep geworteld een probleem is, dat kan zich pas iets later laten zien.

In de opleiding tot Lifecoach bij Atma hebben wij meerdere technieken uitgebreid behandeld gekregen die buiten het "coachdomein" vielen, en eerder thuishoorden bij een opleiding hypnotherapie of Gestalttherapie. Er lijken veel overlappende gebieden te zijn, en die zijn dus ten dele het bovengenoemde "grijze gebied". Werken met deelpersoonlijkheden (voice dialog) op een wat uitgebreider en dieper niveau is daar een voorbeeld van. Pratend met een hypnotherapeut, ontdekte ik dat daar grote overeenkomsten te vinden waren, mijn kennis daaromtrent niet per definitie minder was dan die van hem en zelfs: dat wij dat bij Atma heel goed en degelijk aangeboden hebben gekregen, met veelvuldig oefenen van casussen, én onder begeleiding van gastdocenten die ervaren en deskundig waren. Dat als vraag neerleggend in één van de bijeenkomsten bleek dat Atma in eerdere jaren altijd een hypnotherapie opleiding was geweest en er dus nog veel elementen uit dat gebied in het coachingsprogramma waren opgenomen. En dat vind ik persoonlijk een waardevolle toevoeging; je kunt dieper op een thema in iemands leven ingaan. Mijn afstudeerassessment was dan ook een casus die coaching+ was, een intensieve sessie met deelpersoonlijkheden. Een therapeutisch geladen sessie en geen eenvoudige. Wel heb ik die succesvol en bevredigend kunnen afsluiten en dat gold ook voor mijn coachée.

Coaching of therapie, dat is de vraag. Wanneer wordt de coachingssessie therapeutisch, kom je in diepere lagen bij de cliënt. Wat kun, mag en wil je als coach nog behandelen, bespreken én; wat kun je aan? Ken je je beperkingen? En wanneer zeg je: zoek andere hulp, hiervoor moet je niet bij mij zijn.

De kwaliteit van de coach is bepalend. Het label (lees; de gevolgde opleiding of het aangesloten zijn bij een geaccrediteerde beroepsvereniging) bepaalt niet altijd, of alleen maar, de kwaliteit. Iedere opleiding is anders en met andere accenten en aandachtspunten. Normaliter duurt een opleiding tot therapeut wel ruim twee keer zo lang en mág je er van uitgaan dat ze een groter bereik aan vaardigheden en kennis hebben en meer oefensessies hebben gedaan in de opleidingsjaren. Maar dat is geen wet van Meden en Perzen is mij gebleken. De kwaliteit van de sessies wordt uiteindelijk dan ook bepaald door de coach; de vaardigheden die de coach heeft enerzijds en ook het talent van de coach anderzijds. Of de therapeut. Er zijn, net zoals overal in alle branches, goede, en minder goede. En helaas ook: helemaal níet goede. 

Hoe vind je de coach die bij jou past en die jou kan bedienen in wat jij nodig hebt?

Belangrijk is dat je als hulpvrager goed afstemt met je coach of therapeut; vertrouw je hem of haar als persoon, vertrouw je er op dat de coach de juiste kennis heeft om jou te ondersteunen, voel je je veilig? Als je twijfelt, ga dan op zoek naar iemand die wel bij jou en je behoefte past. Je kruipt per slot samen in jouw wereld, jouw ziel, jouw leven en een goede afstemming en vertrouwen is belangrijk. En vraag om kwaliteit.

Bij twijfel niet oversteken.....

Meer weten over voice dialog? Klik hier.

*Supplement: wat is de essentie  van coaching en wat van therapie. Therapie: oplossen van problemen ontstaan in het verleden. Coaching: werken aan oplossingen in de toekomst. Uitgangspunt is dat je bij een therapeut je problemen uit het verleden oplost en als dat gebeurd is komt de coach in beeld om je te ondersteunen de toekomst in. In de praktijk bevindt zich hier het grijze gebied en ontkomt de coach er niet aan dat zaken uit het verleden op tafel komen en opgeruimd dienen te worden om ruimte te maken voor een ontwikkeling de toekomst in.

Red light zone

Red light zone

Met vriendin Erica bezoek ik zo af en toe de sauna in Barendrecht voor een dagje waterige uitwekende ontspanning. Blijkbaar is er dan ook sprake van enige geestelijke verweking…

De sauna ligt nogal afgelegen aan een dijkje en de eerste keer dat we deze sauna bezochten hebben we eerst de verkeerde borden op knooppunt Ridderkerk gevolgd, waardoor we door moesten rijden tot aan Heiplaat om te keren voor de juiste rijbanen met wel de afslag Barendrecht, om daar vervolgens een nabijgelegen industrieterrein uitgebreid te hebben verkend door het nogmaals nemen van een verkeerde afslag. Vrouwen en kaartlezen.

Gisteren, schade en schande toegepast hebbende, in één keer goed gereden naar de sauna toe. Echter terugkomend uit de sauna gisteren vonden we onszelf na de fly over van knooppunt Ridderkerk terug op een totaal uitgestorven, afgesloten stuk snelweg met te veel feestelijke rode kruizen. Het grote, niet te missen, fel oplichtende rode kruis op en boven de afslag zagen we pas toen we eronderdoor reden en er geen weg terug was. Erica had haar bril niet op (nooit eigenlijk), ik lette blijkbaar niet op..... Er ontsnapte ons een elegant “Oeps”.

Ook eerder overigens op geen enkel bord gezien dat dat deel afgesloten zou zijn..... Hoog abfabgehalte, twee vrouwen van in de 50, in de war op een lege, afgesloten snelweg, hoe cliché kun je wezen. Aangezien we niet anders konden dan maar doorrijden tot er een afslag kwam, enigszins nerveuzig doorgetuft met een gangetje van 70 km/u. De wegwerkers keken ons al na en even verderop het te verwachten blauwe zwaailicht, ongetwijfeld was er een waarschuwend berichtje gestuurd dat er een rood Opeltje aan kwam wat daar niet hoorde. De politiewagen was schuin over de weg gezet, de boodschap was duidelijk. Stop.

Het in allerijl opgestelde plan: charmeoffensief, maar dat wel met mate zodat het er ook niet al te vet kitscherig bovenop ligt, glimlachen, leuke oude meisjes zijn, bekeuring bezweren.

Mijn alarmlichten ze tegemoet rijdend alvast aangezet als gebaar van goede wil en schuldbewustheid, gestopt, raampje open, glimlach. Motor afgezet om nog meer goede wil te tonen en gelijk maar uitgestapt. Daarbij 2 handen in eigen boezem gestoken in de sfeer van ‘onbegrijpelijk onnozel van ons’, Mea Culpa. Twee héle aardige agenten en de, hun, gedachte over vrouwen, kaartlezen, verkeer en autorijden op een totaal lege, afgesloten snelweg laat zich raden.

We mochten door en ze wezen ons nog uiterst behulpzaam de niet te missen rijbaan die we moesten nemen om uit de no go area te komen. Wat overigens niet anders kon, want de 2 andere rijbanen blokkeerden ze met hun auto en wat Erica een licht venijnig “Ja, dat snappen we zelf ook nog wel” ontlokte, maar buiten gehoorsafstand want toen reden we gelukkig alweer. Na het gemiste rode kruis konden wat extra en vooral overbodige aanwijzingen vast geen kwaad zullen ze gedacht hebben. Heb nog iets olijks gemompeld over ‘vrouwen achter het stuur’ waarop de agent lachend zei: "Ik zeg niks!"  

What 's next? Ik vermoed spookrijden. Het kan ineens hard gaan.....

www.mindescapes.nl